باید شجاع باشم و اعلام کنم که این وبلاگ دیگه ارزش خوندن نداره.
یعنی من جای شما بودم دیگه اینجا رو نمی خوندم.
چند باری تصمیم گرفتم تموم کنم وب نویسی رو اما به خاطر خودم این کار رو نکردم.
راستش خوبی این وبلاگ این بود که تقریبا بیش از 95 درصد مطالب توی خونه نوشته شد. همین درصد نظرات توی خونه جواب داده شد. و غالبا هم یا صبح بعد از نماز این اتفاق افتاد یا شبها.
یعنی در محیطی آرام این نوشتنها اتفاق افتاده. و برای همین برام دلنشین بوده.
اما رسما اعلام میکنم نوشتن اینجا برای کنترل نفسم هست. مخصوصا توی چند ماه اخیر.
و اخیرا هم با اومدن امیر عباس که وقتهای خلوتم کمتر شده تقریبا از کیفیت مطالبم هم خیلی کم شده.
نوشتن اینجا ادامه پیدا میکنه چون فعلا با توجه به شرایطم بهش نیاز دارم. اما شما خیلی جدی با این وب مواجه نشید.
روزی هم که بنا باشه دیگه اینجا ننویسم فقط پوشه نامه ها باقی میمونن و بقیه مطالب عدم نمایش میخورن.
من انسان جان سختی هستم. تا زنده ام میجنگم. ولو اینکه هر روز ضعیف تر بشم.
چون معتقدم همین جنگیدنه هست که منو عزتمند نگه میداره.
خیلی حرفها هست که میشه گفت. و من هم اهل گفتنم. اما اینجا جای گفتن نیست.
این مطلب برای مذتی مطلب ثابت اینجاست
درباره این سایت