میگفت: مهندس ما امتی هستیم که مورد رحمت واقع میشیم. همین که حب اهل بیت توی دلمون باشه و نسبت به دشمنانشون بغض داشته باشیم در نهایت مورد رحمت واقع میشیم. اون حب تمام گناهان رو تحت الشعاع قرار میده.
میگم: میدونستی اگر به بعضی از جهنمی ها بگی عذاب رو ازت برمیداریم. بیا برو توی بهشت. ناراحت میشن؟!!!. دیدن بهشتی ها براشون عذاب بیشتری داره. به اون عذاب نار و جهنم راضی هستن.
میگه: آره.
میگم: این یعنی یه سری ها در این دنیا طلب درونی شون جهنم و نار هست.
یه سری ها هم طلب شون بهشت هست. اینها هم اگر به جهنم برن عذاب الیمی رو متحمل میشن.
انسانها در جایی باشن که طلب درونی شون نباشه خیلی عذاب میشن.
کسی که واقعا محب و شیعه اهل بیت هست اگر بهش بگن گناهان زیادی داشتی اما در برزخ باهات تسویه شده. حالا بیا برو توی بهشت. اما چون با گناهانت استعدادهات رو سوزوندی معیت با اهل بیت رو از دست دادی. با همین بهشت مشغول باش. (با رشحه ای از تجلیات اهل بیت مشغول باش)
میدونی این از دست دادن معیت اهل بیت چه حس خسران عظیمی برای دوستدار اهل بیت داره؟
مگه خودِ حضرت امیر علیه سلام نمی فرمایند: صبرت علی عذابک. فکیف اصبر علی فراقک؟!!
به حق متعال عرض میکنن: نسبت به عذابت صبر میکنم. اما چگونه نسبت به فراق تو صبر پیشه کنم؟
یه عالِم دینی میگفت یه روز صبح توی حرم حضرت معصومه سلام الله علیه دیدم آیت الله مرعشی به شدت گریه میکنن و دارن داستانی رو نقل میکنن. میگفتن خواب دیدن حضرت امیر در بالا چهار پنج پلکانی ایستاده هستن و جامی در دستشون هست و میفرمایند شهاب بیا بالا تا از این جام به تو بنوشانم.
آقای مرعشی خیلی جهد کردن و خیلی با زحمت تونستن یه پله رو بالا برن. حضرت دوباره فرمودن شهاب بیا بالاتر. میگفتن دوباره با جهدی مضاعف و تمام توانشون یک پله دیگه هم تونستن بالا برن. و دیگه توان بالاتر رفتن نداشتن. حضرت امیر بقیه پله ها رو خودشون پایین اومدن و خم شدن و جام رو به دهان آقای مرعشی رسوندن و فرمودن بنوش.
تمام گریه آقای مرعشی به این خاطر بود که من چرا قابلیت این رو نداشتم که بالاتر برم و حضرت رو مجبور کردم خودشون رو تنزل بدن.
این حس خسران رو شاید الان نفهمیم.
اما هر چی عاقل تر بشیم. بیشتر میفهمیم.
برای اینکه دچار این خسران نشیم باید بر اساس ادب در پیشگاه الهی و اهل بیت زندگی کنیم. نه اینکه مراقبه از نفس و نفسانیات رو کنار بذاریم به امید اینکه ما در نهایت امت مرحومه هستیم.
اهل بیت پدران و مادران حقیقی ما هستن.
من به عنوان یک پدر وقتی رفتار اشتباهی در فرزندم میبینم. با خودم میگم اگر با این اخلاق یا رفتار مثلا بره توی مهد کودک. اونجا ممکنه در مواجهه با این رفتارش صبر کافی به خرج ندن و رفتاری تند باهاش بکنن.
بعد اون رفتار تند فلان اثر رو روش داره.
بعد فلان اثر موجب شکل گیری یک شخصیت نادرست در فرزندم میشه. بعد شخصیت نادرست موجب کج بار اومدن میشه. بعد برای اینکه کجی رو درست کنن باید. بدون عذاب نمیشه. و من دوست ندارم این همه ناآرامی و عذاب رو برای فرزندم.
بعد هی با اشتباهات فرزندم باید وارد این پروسه بشم که مثلا خانم مربی مهد، شما صبر پیشه کن. این اصلاح میشه. لطف کنید و جلوی جمع مثلا باهاش رفتار تندی نداشته باشید (مثال عرض میکنم). یعنی با اشتباهات فرزندم ، هی من باید سپر بشم تا تبعات اشتباهاتش کمتر بشه.
میبینید برای منِ پدر نگرانی هام چگونه هست؟
اونها از سخت تر شدن شرایط برای ما نگرانن. و خیلی از جاها خودشون رو سپر ما میکنن. مگر غیر از اینه که اگر توی جنگ ها یک شیعه در نسل اون شخص میدیدن ، نمی کشتنش؟!!! حتی اگر به قیمت آسیب دیدن و زمین گیر شدن خودشون تمام میشد!!! ما اینها رو درک نمی کنیم.
فقط الان همین قدر رو میفهمم که زیاد از غمها و غصه ها و گرفتاریام پیششون نمیگم. خیلی وقتا سرخوشی هام و موفقیت هام رو با شادی پیششون میگم. خیلی از شادی های واقعی ما لذت میبرن.
اونها ناظر به همه چیز هستن. غمها رو هم دارن میبینن. چه ضرورتی هست که دائم غمها رو پیششون ببریم.
نمیدونم جای گفتن این حرف هست یا نه. اما اوایل جوانی ام توی یک تصادف خواهرم جلوی چشمهام از دنیا رفتن. من امید داشتم که خواهرم زنده بمونن و به شدت به حضرت عباس استغاثه کردم که خواهرم زنده بمونه. با حالی عجیب و مستاصل و ملتمسانه.
چندین سال هست هر باری که به اون استغاثه ام فکر میکنم ناراحت میشم. میگم عمر خواهرم به دنیا نبود و من با اون حال و اون استمرار و تضرع از حضرت چیزی رو میخواستم که قرار نبود اجابت بشه.
و وقتی خودم رو جای حضرت میذارم میبینم چقدر ایشون از التماسهای من اذیت شدن.
و همیشه بابت اون قضیه دلم شرمنده حضرت عباس هست. سالهاست این غم از غم از دست دادن خواهرم برام سنگین تره.
ولش کنید. ان شا الله مادر و پدری دلسوز بشیم تا حال اهل بیت رو یه کمی درک کنیم.
اینطوری با زیاده گویی فقط از مقصود دور میشیم.
درباره این سایت