حدود یه ماهی هست که میخوام یه مطلبی رو بنویسم اما بیان متناسبی پیدا نمی کنم.
دیشب خانمم میگفت امیرعلی خیلی اذیت میکنه. امیرعباس هم خیلی شیر میخوره و رسیدگی میخواد. من نمی تونم یکسره در خدمت اینها باشم!!!
دقیقا از چیزی می نالید که من حدود یک ماهه فهمیدم که این مدل ناله رو سالها با خودم داشتم. بهش گفتم یه چیزی میخوام بگم. اما این حرفم یه نصیحت نیست. خودم بهش مبتلا شدم. و بعد از سالها هدر دادن عمرم به نتیجه رسیدم. حرفم، حرف یک آدم درد نکشیده نیست.
منتظر موند تا ادامه بدم. گفتم:
حضرت آقا ( مقام معظم رهبری) یه زمانی فرموده بودن که من خودم رو آماده کرده بودم بعد از ریاست جمهوری ام اگر امام به من بفرمایند برو توی یه پادگانی دور افتاده در لب مرز مسئول عقیدتی ی اون پادگان شو (یک سِمَتِ بسیار کوچک) با تمام وجودم برم. این آدم واقعا خودش رو برای این حد از اطاعت پدیری آماده کرده بود.توان مدیریتی ای که میتونست یک کشور رو اداره کنه خودش رو آماده کرده بود حتی اگر یک محیط بسیار کوچکی مثل پادگانی در منطقه محروم بهش دادن هم با تمام وجودش بره اونجا. نتیجه این حد از تسلیم در مقابل ولایت، این شد که بشه رهبر تمام شیعیان جهان و بلکه تمام مستضعفان جهان و بلکه نایب عام امام زمان.
من مدتیه متوجه شدم توجه من به توانمندی هام موجب شده حال رو از دست بدم و دچار تسویف (آینده ای که معلوم نیست کی بیاد) بشم. و در روایات اومده در جهنم سوک ترین خاطره برای جهنمی ها خاطره تسویف هست. یعنی با حال ارتباط برقرار نکردن و دائم وعده آینده به خود دادن.
من توی این پنج شش سال دائم به خودم میگفتم توی این شرکت از 10 در صد توانمندی من داره استفاده میشه و شرایط به گونه ای هست که من نمی تونم از 90 درصد دیگه اش استفاده کنم. یعنی عملا دارم اینجا تباه میشم. تمام برنامه ام رو هم ریخته بودم تا همین یکی دو ماه آینده دفتری بیرون از شرکت بزنم و فعالیتی شخصی رو آغاز کنم.
شش سال عمرم رو با این تفکرات هدر دادم. الان مدتیه تمام تمرکزم توی شرکت به همون کارهایی هست که باید انجام بدم. اتفاقا کارهایی که توی شرکت باید انجام بدم خیلی به تخصص من نیازی نداره. تخصص من طراحی هست و من ده درصد از این تخصص استفاده میکنم. و هر بار از تخصص من استفاده کردن فروش بسیار خوبی روی اون محصول داشتن. (و به خاطر همین بازدهی، دوستانِ تخصصی ام میگفتن داری وقتت رو اونجا هدر میدی) اما اونها تخصص من رو از جای دیگه هم میتونن تامین کنن منتها نیازی که به مدیریت من دارن رو براش جایگزینی ندارن. حداقل فعلا.
گفت : یعنی نمی خوای دفتر بزنی؟
گفتم: اگر ذره ای به مدیریتم و تمرکز مدیریتی ام توی شرکت ضربه بزنه نه. دفتر نمی زنم. و میدونم حجم کار شرکت به خاطر پویایی بیش از حدش اونقدر زیاد هست که نمی تونم هم شرکت رو اداره کنم و هم دفتر رو. اونوقت مجبور میشم از وقتی که باید برای شما بذارم بزنم.
من مدتیه خیلی دارم روی مدیریتی جهادی و دقیق توی اون شرکت تمرکز میکنم و تصمیماتم رو حتی به صاحبان شرکت هم می قبولونم. یعنی برای خودم تعریف کردم که کاری جز این مدیریت نداری؟!!!
حتی اون ده درصد تخصصم رو هم دارم به نیروهام یاد میدم تا خودم بیشتر وقتم رو توی مدیریت مجموعه بذارم. مدیریت اونجا کاری بود که پنج سال دست و پا میزدم تا تن ندم بهش. به حاجی هم این مسئله رو گفتم. و اون هم استقبال کرد.
من توی این شرکت بنا بود قدرت مدیریتی ام افزایش پیدا کنه اما من گیر داده بودم به تخصص خودم. من شش سال "اکنون" رو از دست دادم.
برای تو هم همینه. علت اینکه میگی رسیدگی به اینها وقتی از من میگیره که دوست ندارم این اندازه وقت بذارم همینه. ما دنبال این نیستیم که ببینیم از نظر خدا مهم ترین کاری که باید انجام بدیم چیه. بلکه دائم دنبال این هستیم که ببینیم خودمون به چه کاری تمایل داریم.
میدونم این کار خیلی خسته ات میکنه. خب خسته بشو. میدونی حق جسم ما اینه که در راه خدا خسته اش کنیم؟.
الان مرکز فعالیت تو باید این بچه ها باشن. همه چی در خدمت اینها. حتی مطالعه اگر میکنی. وقتی که من برای شما میذارم. همه اینها باید به تو انرژی بده تا دوباره با اون انرژی به میدان این وظیفه ات برگردی. اگر انگیزه و انرژی ات رو از دست بدی عنان کار از دستت خارج میشه. خیلی از انگیزه و انرژی ات حفاظت و حراست کن. من توی این مسیر هر کمکی که از دستم بر بیاد انجام میدم.
میبینی که. دیگه توی خونه کار طراحی نمی کنم. تا وقتی میام بیشتر در کنار شما باشم.
از اینکه چند سال براتون می نوشتم اما خودم توی یک همچین مسئله ای اینقدر غفلت داشتم از شما هم خجالت میکشم.
من اونجا مدیریت هم میکردم. خسته هم میشدم. اما تمام دلم رو نیاورده بودم پای کار
این بزرگترین غفلت من بود
و شاید علت جا موندن امسالم از اربعین.
گول تخصص و مهارتم رو خوردم. به همین سادگی.
:(
درباره این سایت